Przejdź do zawartości

Marek Piechowiak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marek Piechowiak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 sierpnia 1962
Poznań

Profesor nauk prawnych
Alma Mater

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Doktorat

1991 – nauki humanistyczne
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Habilitacja

2000 – nauki humanistyczne
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Profesura

2016

Rzecznik praw dziecka
Okres spraw.

30 czerwca 2000–12 października 2000

Następca

Paweł Jaros

Marek Piechowiak (ur. 4 sierpnia 1962 w Poznaniu) – polski filozof, profesor nauk prawnych, w 2000 rzecznik praw dziecka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Na tej samej uczelni uzyskiwał stopnie doktora (1991) i doktora habilitowanego (2000) nauk humanistycznych. W 2016 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych. Odbywał staże naukowe m.in. w Międzynarodowym Instytucie Praw Człowieka w Strasburgu oraz w Dyrektoriacie Praw Człowieka Rady Europy. Specjalizuje się w zakresie filozofii prawa i ochronie praw człowieka.

W latach 1991–1996 pracował jako adiunkt w poznańskim Centrum Praw Człowieka w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Pełnił jednocześnie funkcję kierownika Centrum Naukowej Informacji i Dokumentacji Praw Człowieka. Od 1993 prowadzi wykłady na międzynarodowym kursie International Protection of Human Rights. W latach 1994–1996 był zastępcą przewodniczącego komitetu redakcyjnego Materiałów Poznańskiego Centrum Komitetu Praw Człowieka.

8 czerwca 2000 został wybrany na pierwszego rzecznika praw dziecka[1] z rekomendacji Akcji Wyborczej Solidarność. Do wykonywania obowiązków przystąpił po złożeniu ślubowania przed Sejmem 30 czerwca 2000, zakończył pełnienie tej funkcji 12 października 2000[2]. Został odwołany z urzędu na skutek rezygnacji, którą uzasadniał m.in. brakiem środków w budżecie na funkcjonowanie urzędu.

Zajmował stanowiska profesora na Uniwersytecie Zielonogórskim i Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie kierował Zakładem Prawa Kanonicznego. Od 2010 związany ze Szkołą Wyższą Psychologii Społecznej (przekształconą później w Uniwersytet SWPS), gdzie objął stanowisko kierownika Katedry Teorii, Filozofii i Historii Prawa w Instytucie Prawa Wydziału Zamiejscowego w Poznaniu.

Członek Komisji Dyscyplinarnej przy Radzie Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego w kadencji 2021–2024[3].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • W poszukiwaniu ontologicznych podstaw prawa. Arthura Kaufmanna teoria sprawiedliwości, Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 1992.
  • Karta Praw i Wolności. Między prawami człowieka a ideologią, „Materiały Poznańskiego Centrum Praw Człowieka” nr 2/1993.
  • Wolność akademicka – Academic freedom (red.), „Materiały Poznańskiego Centrum Praw Człowieka” nr 3/1993.
  • Pojęcie praw człowieka, [w:] L. Wiśniewski (red.), Podstawowe prawa jednostki oraz ich sądowa ochrona, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1997.
  • Filozofia praw człowieka. Prawa człowieka w świetle ich międzynarodowej ochrony, Wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 1999.
  • Preambuła, [w:] T. Smyczyński (red.), Konwencja o prawach dziecka. Analiza i wykładnia, Wyd. Ars Boni et aequi, Poznań 1999.
  • Międzynarodowy Pakt Praw Osobistych i Politycznych. Nowy przekład – wydanie dwujęzyczne. Skarga indywidualna do Komitetu Praw Człowieka (red. wraz z R. Hliwą), Poznańskie Centrum Praw Człowieka, INP PAN, Poznań 2001.
  • Dobro wspólne jako fundament polskiego porządku konstytucyjnego, Oficyna Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa 2012.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. M.P. z 2000 r. nr 19, poz. 403.
  2. M.P. z 2000 r. nr 35, poz. 710.
  3. Komisja Dyscyplinarna. Rada Główna Nauki i Szkolnictwa Wyższego, 1 stycznia 2021. [dostęp 2021-01-05].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]